Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013


43η ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

ΑΡΚΑΣ

ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ






Φέτος, στη ΣΤΟΑ, θα μας απασχολήσει ο Αρκάς. Αυτός ο μοναδικός κομίστας που αποφάσισε, εκτός από τα γνωστά σκίτσα του, να χρησιμοποιήσει το χιούμορ του και σε  ήρωες αμιγώς θεατρικού έργου, γράφοντας δύο θεατρικά, τα έργα ‘Εχθροί εξ αίματος’ και ‘Βιολογικός μετανάστης’, σαν πρώτη και δεύτερη πράξη ενός μεγάλου έργου που του έδωσε τον τίτλο ‘ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ’.

Παλιός μας συνεργάτης σε άλλους τομείς της θεατρικής παραγωγής, έρχεται τώρα σαν συγγραφέας να συμπληρώσει τον κατάλογο των νέων ελλήνων θεατρικών συγγραφέων που ‘πάτησαν’ το σανίδι της σκηνής μας, μέσα σ’ αυτά τα σαράντα τρία χρόνια που υπάρχουμε.

Το χιούμορ του Αρκά ανήκει σ’ εκείνα τα είδη του χιούμορ που διχάζουν ιδιαίτερα. Κάποιοι παραμένουν αδιάφορα ψυχροί και κάποιοι σκάνε στα γέλια. Κάποιοι αναρωτιόνται πού βρίσκεται το κωμικό και κάποιοι άλλοι πώς είναι δυνατόν να μην διακρίνεις το κωμικό. Ακούμε ή διαβάζουμε κάτι δημιουργώντας ακαριαία κάποιους συσχετισμούς, βάζοντας σε λειτουργία τη φαντασία μας για να προεκτείνει αυτό που ακούσαμε ή διαβάσαμε. Βέβαια πάντοτε η πρόσληψη του αστείου ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά στην περίπτωση δημιουργών όπως ο Αρκάς(το ίδιο συμβαίνει και με τον Μποστ), οι δύο ομάδες είναι πολύ μακριά η μια από την άλλη. Το μέγεθος της απόστασής τους καθορίζει και τη διαφορά που έχουνε στην αίσθηση του χιούμορ. Στο χιουμοριστικό κείμενο ο καθένας μας γελάει  δίνοντας μια εντελώς προσωπική ερμηνεία, που πιστεύω ότι εξαρτάται από δεκάδες παράγοντες που μπορούν ίσως να μας τους εξηγήσουν οι ψυχολόγοι. Πάντως όχι οι ίδιοι οι δημιουργοί του χιούμορ, γι’ αυτό ίσως και παραμένουν πεισματικά σιωπηλοί απέναντι στο έργο τους. Ειδικά ο Αρκάς, που έχει επιλέξει να παραμένει άγνωστο ακόμα και το πραγματικό του όνομα, όπως και κάθε πτυχή της προσωπικής του ζωής, έτσι που να έχει δημιουργηθεί ένα μυστήριο ως προς το πραγματικό του πρόσωπο φτάνοντας σε εξωφρενικά συμπεράσματα. Αν θέλει κανείς να μάθει ποιος είναι ο Αρκάς, θα το βρει μέσα στις δημιουργίες του. Αν δεν τα καταφέρει, τότε δεν μπορεί να τον μάθει.

Στα ‘Επείγοντα περιστατικά’, δεν θα βρει κανείς τους γνωστούς ήρωες από τα κόμικς του. Εδώ βρισκόμαστε στο μυστηριώδες και πολύπλοκο βασίλειο του ανθρώπινου οργανισμού. Ο Εγκέφαλος είναι άστατος χαρακτήρας και πίνει πολύ, έτσι το τροχαίο δεν αποφεύγεται. Τα περισσότερα όργανα του οργανισμού είναι διαλυμένα, ο ασθενής μπαίνει επειγόντως στην εντατική και οι γιατροί κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες για να τον κρατήσουν ζωντανό. Τα όργανα που γλίτωσαν από το τράνταγμα της σύγκρουσης συνεδριάζουν για να δουν τι θα γίνει με το μέλλον τους. Αλλά ανάμεσα στα ζωτικά και τα δευτερεύοντα όργανα του οργανισμού μας διαπιστώνονται συνωμοσίες, ίντριγκες, δολοπλοκίες, κλίκες και διαπλοκές, με αποτέλεσμα την έλλειψη συντονισμού των λειτουργιών τους, που θα τα έσωζαν από κάθε δυσάρεστη κατάληξη. Ακόμα κι όταν η επέμβαση της επιστήμης τους δίνει μερικές ελπίδες για μια καλύτερη διαβίωση και συμβίωση, παρεμβαίνουν τα διάφορα συμφέροντα και σταματούν κάθε προσπάθεια για ένα ευοίωνο μέλλον. Το δεξί και το αριστερό Νεφρό, το Συκώτι, η Χολή, ο Σπλήνας, το Λεπτό και το Παχύ Έντερο, μάταια προσπαθούν να συνεργαστούν για το κοινό καλό. Στο κάτω-κάτω κάποιοι μπορούν να μεταμοσχευτούν σε άλλον οργανισμό και να ψάξουν για μια καλύτερη ζωή, μόνο που δεν υπολογίζουν ότι τότε θα θεωρούνται μετανάστες, με όλες τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει ένας ξένος στην προσπάθεια προσαρμογής του σε μια άγνωστη χώρα.

Θα μπορούσε κανείς να προσεγγίσει αυτού του είδους τα έργα με διαφορετικές ερμηνείες. Άλλος μπορεί να τα δει σαν απλό θέατρο του παράλογου, άλλος σαν σκηνικό παιχνίδι, άλλος σαν μεταφυσικές φάρσες και άλλος σαν πολιτικά έργα. Όποια ερμηνεία κι αν τους δοθεί, εκείνο που θα παραμείνει μετά το τέλος της παράστασης θα είναι μια απέραντη συμπάθεια για την προσπάθεια που κάνει ο ανθρώπινος οργανισμός να ζήσει καλύτερα, αλλά και μια πικρή διαπίστωση της καθημερινότητάς μας: αυτή η έλλειψη συντονισμού των προσπαθειών μας για την εξασφάλιση ενός καλύτερου αύριο.




info:

“ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ”

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου
Σκηνικά-κοστούμια: Λέα Κούση
Μάσκες - Σχεδιασμός: Αρκάς
             Κατασκευή: Μαίρη Ενισλίδου

Παίζουν:

Λήδα Πρωτοψάλτη, Θανάσης Παπαγεωργίου, Ευδοκία Σουβατζή, Εύα Καμινάρη, Λεονάρδος Μπατής, Κοραλία Τσόγκα


Από τον Οκτώβριο στο Θέατρο ΣΤΟΑ,

Γ΄ στάση Ζωγράφου, 2107702830,

www.theatrostoa, thetstoa@otenet.gr

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013


Βοήθεια!...

 
Σε φαντάζομαι, σύντροφε, σκυμμένο πάνω στο γραφείο σου, φωτισμένο από μια καλή λάμπα, ξεκούραστη για τα μάτια, να στύβεις το μυαλό σου για να συντάξεις ένα καλό κείμενο πάνω στα προβλήματα της Αριστεράς και της δυνατότητάς της να αναλάβει την εξουσία. Δεξιά κι αριστερά σκόρπια κείμενα, λεξικά και εγκυκλοπαίδειες που θα σε βοηθήσουν να τεκμηριώσεις τα επιχειρήματά σου. Θέλεις να βγει ένα κείμενο που θα κάνει τους άλλους συναγωνιστές να προβληματιστούν σοβαρά πάνω στις θέσεις σου, πριν καταλήξουν σε λανθασμένες αποφάσεις που δεν βοηθάνε στην επίτευξη των στόχων. Θέλεις να το διαβάσουν οι συνοδοιπόροι σύντροφοι στην κομματική εφημερίδα και να κατανοήσουν την τεκμηρίωση των επιχειρημάτων σου πάνω στη λειτουργία των καπιταλιστικών μεθόδων και να καταλάβουν ότι ο τρόπος αντίστασης που προτείνεις είναι περισσότερο εφικτός, γιατί η άλλη πρόταση,  δημιουργεί αντιφάσεις και ανασταλτικές συνθήκες ως προς τη γενικότερη τοποθέτηση μας απέναντι στον Λαό, στην προσπάθειά μας να φέρουμε την ανατροπή και να πάρουμε την εξουσία. Είναι ίσως το πέμπτο κείμενο που συντάσσεις πάνω στο θέμα ‘Τρόποι αντιμετώπισης των συνθηκών που δημιουργεί η καπιταλιστική κρίση ’ και έχεις νιώσει ότι υπάρχει τεράστιο χάσμα απόψεων, που αν δεν γεφυρωθεί, είναι αδύνατο να προχωρήσουμε στην ανατροπή. Είναι ήδη τρεις μήνες που συζητάτε πάνω στο θέμα και ακόμα δεν έχετε καταλήξει κάπου. Και ο χρόνος πιέζει.

Έξω από το δωμάτιό σου τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ένας πυρετός καίει τις μάζες και η απελπισία έχει φτάσει σε επίπεδα απόγνωσης. Οι απολύσεις πολλαπλασιάζονται, η χώρα έχει βγει στο σφυρί, η εξουσία έχει αποθρασυνθεί, το Σύνταγμα έχει καταλυθεί, η Βουλή ανεβάζει κάθε μέρα και μια καινούργια φαρσοκωμωδία, το ευφάνταστο υπουργείο οικονομικών εφευρίσκει νέους τρόπους αφαίμαξης, η αστυνομία δεν σταματάει να κάνει προσαγωγές και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Ο τρομαγμένος πολίτης προσπαθεί να πιαστεί απ’ όπου μπορεί και δέχεται με ανακούφιση τη συντροφιά που του παρέχει το ‘νεαρό παλικαράκι’ προκειμένου να εισπράξει με ασφάλεια τη σύνταξή του και να μην τον ληστέψουν στον δρόμο οι κακοί αλλοδαποί. Οι παλιοί ακούνε με ευχαρίστηση ότι επιτέλους βρέθηκαν κάποιοι, γύρω στους δέκα οκτώ είναι, μέσα στη Βουλή για να τα πούνε έξω από τα δόντια στους διεφθαρμένους πολιτικούς. Και λένε ότι αυτά τα ‘παιδιά’ τώρα θα αποσπάσουν κοντά στο ένα εκατομμύριο ψήφους, πράγμα που σημαίνει πως οι δέκα οκτώ θα γίνουν τριάντα πέντε και αποχαιρέτα την  την Αλεξάνδρεια…

Στο μεταξύ, το άτιμο το κείμενο δεν ‘βγαίνει’ με τίποτα. Οι άλλοι από την πλευρά τους εμμένουν στις θέσεις τους, ένα αδιέξοδο διαγράφεται πάλι στον ορίζοντα. Και καθυστερεί ο αγώνας. Γι’ αυτό δεν καταφέραμε ακόμη να δημιουργήσουμε ένα δικό μας κανάλι για να μπορούμε να προσφέρουμε στον λαό σωστή ενημέρωση και ψυχαγωγία, ούτε σκεφτήκαμε να προσθέσουμε στον ραδιοφωνικό μας σταθμό λίγη ώρα κλασικής μουσικής και οι πολιτιστικές εκπομπές, που ξεφωνίζαμε πάντα ότι έλειπαν από τα ερτζιανά, δεν βρήκαν ακόμη θέση. Και όλα μένουν στάσιμα, αλλά προέχει να βρεθεί η σωστή τοποθέτηση πάνω στο θέμα ‘Τρόποι αντιμετώπισης των συνθηκών που δημιουργεί η καπιταλιστική κρίση’…

Προτείνω να παρατήσεις το κείμενο έτσι ατέλειωτο. Να βγεις έξω στους δρόμους και να ζήσεις από κοντά την καταστροφή. Να ανακατευτείς μ’ εκείνους που τα όνειρά τους είναι εφιάλτες. Να ακούσεις το χρώμα της φωνής εκείνων που σαλτάρουν από τον πέμπτο. Να δεις τα μάτια των απολυμένων. Να διαπιστώσεις το πραγματικό μέγεθος της απόγνωσης. Να καταλάβεις επιτέλους ότι ο μεγάλος αντίπαλος στην προσπάθεια  της ανατροπής είναι αυτοί οι κατατρεγμένοι, επειδή το ηθικό τους έχει γίνει κουρέλι και η απελπισία τους βοηθάει να πιαστούν από εκείνον τον δήθεν πατριώτη, τον λαϊκιστή, τον προστάτη των αδυνάτων, που τους μιλάει με τη γλώσσα τους και κερδίζει την εμπιστοσύνη τους. Και μπορεί μεν κάποια στιγμή να πειστούν οι άλλοι σύντροφοι για τις τεκμηριωμένες θέσεις σου, αλλά αυτούς δεν θα τους πείθεις με τίποτα, επειδή δεν θα ‘χουν πια δύναμη ούτε τα πόδια τους να πάρουνε. Γιατί η κατάσταση κοντεύει να γίνει μη αναστρέψιμη και μπορεί, σκέψου κι αυτό, όταν τελικά τελειώσεις το κείμενο, να μην υπάρχει κανείς να το διαβάσει.

ΘΑΝΑΣΗΣ  ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στον 'Δρόμο της αριστεράς' στις 27 Ιουλίου 2013

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013


 

ΠΑΝΕ 84 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ...
 
Πιστεύοντας ακλόνητα στο μεγάλο εκπολιτιστικό χαρακτήρα της Δραματικής και της Θεατρικής Τέχνης, θλιβόμεθα κατάκαρδα δια την σημερινήν της κατάστασιν. Όλοι πρέπει να πάρομεν με ειλικρίνειαν την μερίδα μας από τις ευθύνες! Και συγγραφείς και κριτικοί και ηθοποιοί και κοινόν.

Αν ερχόμαστε να διαπιστώσουμε και μείς δημοσία τη θλιβερή κατάσταση, δεν το κάνομε για να προστεθούμε στους ανωφελείς κατηγόρους, αλλά για να δώσομε το σύνθημα σε μια επανάσταση και μια προσπάθεια αναδημιουργίας. Ανώτερη καλλιτεχνική και ηθική επιταγή μας επιβάλλει να μη μείνομε με οποιοδήποτε τρόπο συντελεσταί και απαθείς θεαταί μιας πτώσεως που θα είχε για το σύνολό μας δυσάρεστες συνέπειες. Πιστεύομε ότι ο προορισμός της Θεατρικής Τέχνης είναι να μας ξεσκεπάσει με τους πλαστικούς πίνακές της την αιώνια και μυστική ομορφιά που υπάρχει στη ζωή και στην πιο σκοτεινή δυστυχία και στην πιο ανέλπιστη και άγρια περιπέτεια, σ’ αυτό ακόμα το ναυάγιο της φτωχής μας ατομικής υπάρξεως – το θάνατο – και να μας χαρίσει τη γαλήνη του πολιτισμού. Πιστεύομε στην Τέχνη των Τεχνών όπως σε μια θρησκεία της ομορφιάς στην ανώτερη έκφρασή της που έχει την ακατάβλητη δύναμη να ανανεώνει αδιάκοπα το συμβόλαιό της. Πιστεύομε ακόμη στην πλατειά της ανθρωπιστική επίδραση, που τακτοποιεί τα πνεύματα και τις ψυχές βαθύτερα και αποτελεσματικότερα ίσως από κάθε αλήθεια άλλης κατηγορίας, και με την πίστη αυτή κατεβαίνουμε στον αγώνα.

 
31 Μαρτίου 1929

Μαρίκα Κοτοπούλη

Σπύρος Μελάς

Μήτσος Μυράτ

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

ΤΕΡΑΤΟΓΕΝΕΣΕΙΣ



Ο Σπύρος. Γράφει κείμενα, δίνει συνεντεύξεις, καυτηριάζει τους διαφθαρμένους πολιτικούς, ζητάει ένα κράτος δικαίου για να τους τιμωρήσει. Το μεσημέρι βρίσκει ένα μήνυμα από το γραφείο του υπουργού σχετικά με το ραντεβού που είχε ζητήσει πριν τρεις μήνες, για να του θέσει τα προβλήματα της κοινότητας, μπας και του αποσπάσει ένα μικρό ποσό για τον τοπικό σύλλογο. Σκέφτεται πώς θα προσφωνήσει τον υπουργό. Θα του πει ‘πιστεύω ότι είστε ο μόνος που νιώθει πραγματική αγάπη για τα προβλήματα του λαού…’. Ζητάει από τη σύζυγο να του σιδερώσει το άσπρο πουκάμισο…

Ο Λουκάς. Το βράδυ πήγε για τέταρτη φορά στο προαύλιο της ΕΡΤ, φώναξε μαζί με τους άλλους για την αυταρχικότητα της κυβέρνησης και για τις απολύσεις των εργαζόμενων που θα τους πετάξουν στο δρόμο. Μιλάει και μπροστά στην κάμερα και υπερασπίζεται με φανατισμό το δίκιο των απολυμένων. Την άλλη μέρα, στο θέατρο, έχει μια συνάντηση με μερικούς νέους ηθοποιούς που θέλουνε να νοικιάσουν την αίθουσα για είκοσι παραστάσεις. Θα τους ζητήσει εκατόν πενήντα ευρώ την ημέρα, χωρίς απόδειξη φυσικά και τα παιδιά μαραίνονται, γιατί υπολογίζουν σε μια είσπραξη που δεν θα φτάσει ούτε για τα έξοδα του σκηνικού. ‘Δεν γίνεται παιδιά, δεν βγαίνει…’. Τους δίνει να υπογράψουν ένα συμβόλαιο που τυπώθηκε σε ένα μόνο αντίγραφο. Τα παιδιά το υπογράφουν και φεύγουν…

Ο Δημητρός. Είδε στον λογαριασμό του ρεύματος το καινούργιο χαράτσι κι έγινε έξαλλος. Κατέβασε καμιά τριανταριά χριστοπαναγίες για ζέσταμα και είπε στους φίλους του στο καφενείο ότι ‘είμαστε πολύ κορόιδα, ρε, που καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια και δεν τους ρίχνουμε στη θάλασσα’. Του θυμήσανε ότι την άλλη βδομάδα θα επισκεφτεί την νομαρχία κυβερνητικό  κλιμάκιο. Να πάμε να τους κράξουμε. Πήγανε και σπάσανε τα χέρια τους στο χειροκρότημα, μόλις ανέβηκε στο βήμα ο υπουργός…

          Ο αντιδήμαρχος πολιτισμού. Προχτές στο δημοτικό συμβούλιο, όταν η αντιπολίτευση του καταλόγισε ανεπάρκεια, αυτός εξερράγη και τους κατηγόρησε πως όταν κάνει εκδηλώσεις ο δήμος κανείς δεν πατάει το πόδι του και τους θύμισε ότι τον περασμένο μήνα, στα εγκαίνια της έκθεσης του Βασιλείου, κανείς δεν εμφανίστηκε. Τους τάπωσε κι αυτοί μουλώξανε. Την επόμενη μέρα, στην παράσταση που έδωσε ο πολιτιστικός σύλλογος του Δήμου, ως συνήθως δεν πάτησε το πόδι του ούτε ο ίδιος. Είχε μια σοβαρή συνάντηση με την κομματική επιτροπή…

Ο Ανέστης, ο ψαράς. Μιλάει σχεδόν με μίσος για τους μεγαλοκαρχαρίες που χρωστάνε στο δημόσιο εκατομμύρια ευρώ. Είναι κάθετος με τη φοροδιαφυγή. Σαν γνήσιος κομμουνιστής πιστεύει ότι πρέπει, ανάμεσα στ’ άλλα που μας λείπουν, να αποκτήσουμε και φορολογική συνείδηση. Την άλλη μέρα το μεσημέρι στο τραπέζι, ανήγγειλε περήφανος στη γυναίκα του και τα παιδιά του, ότι σήμερα στο ψαράδικο από οχτακόσια ευρώ είσπραξη που έκανε, έκοψε αποδείξεις μόνο για σαράντα πέντε. Έπεσε χοντρό, ευδαιμονικό γέλιο…

Ο Στελλάρας, ο ΑΕΚτζής. Τον άκουγε ο γιος του το πρωί που μιλούσε στο τηλέφωνο με τον κολλητό του. Φώναζε και έβριζε για την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει μερικά νοσοκομεία. ‘Ρε μαλάκα’, έλεγε στο τηλέφωνο, ‘δεν θα μπορούμε ούτε ν’ αρρωστήσουμε, θα πεθαίνουμε στο δρόμο! Παίρνουνε τα λεφτά μας και τα χαρίζουνε στους τραπεζίτες’. Του είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι και πήγε το παιδί στην μάνα του και της είπε ‘ο μπαμπάς θα πάθει κανένα εγκεφαλικό, έτσι που παθιάζεται με την πολιτική’. Ευτυχώς το απόγευμα τον άκουσε να ‘χει άλλη διάθεση, να πανηγυρίζει στο τηλέφωνο γιατί ο περιφερειάρχης ο Σγουρός, χάρισε είκοσι εκατομμύρια στην ΑΕΚ για να χτίσει το γήπεδό της. Μάλιστα κάποια στιγμή χαμήλωσε τη φωνή του και τον άκουσε να λέει με ένα γελάκι ‘θα τους γαμήσομε όλους τώρα με τον Μελισσανίδη’. Έπεσε χοντρό, λυτρωτικό γέλιο…

Ο Φάνης. Χτες στη συνεδρίαση της γραμματείας είπε ξεκάθαρα την άποψή του. ‘Εμείς σαν Κόμμα, πρέπει να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Μόνο με δημοκρατικές διαδικασίες θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε και να παράξουμε έργο που να ευθυγραμμίζεται με τις προγραμματικές μας δηλώσεις. Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί αριστεροί’. Το βράδυ πήρε τηλέφωνο δυο δικούς του μέσα από την παράταξη και τους είπε μια ιδέα που έχει για να απαλλαγούνε από τον Λευτέρη, με τις αναθεωρητικές μαλακίες του. Αποφασίσανε να τον ‘δώσουν’ στον Πρόεδρο…

 
Ποια σύγχυση επικρατεί στο μυαλό του και δεν μπορεί να πιάσει την άκρη για να ξετυλίξει το κουβάρι της απελπισίας του;  Οι στόχοι του θολοί και μπερδεμένοι. Η κόλασή του στρωμένη με καλές προθέσεις, όπως κάθε κόλαση. Η σκέψη του, πωρωμένη από τις δεκαετίες της καταπίεσης, δεν τον αφήνει να πάρει μια σωστή απόφαση.Κάνει κάθε μέρα αυτό που μισεί. Θέλεις να του συμπαρασταθείς και να τον βοηθήσεις, αλλά δεν ξέρεις από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις.

Μήπως να του επαναλάβεις τον στίχο του ποιητή:
κι αντέστε να πεθάνετε, εσείς που πρέπει να πεθάνετε  
και να προχωρήσεις σκυφτός τον δρόμο σου;

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

 

 

 

 

 

 

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Αν υπάρχει κάποιος κίνδυνος που πρέπει να επισημάνουμε σήμερα, ημέρα του Θεάτρου, αυτός δεν είναι άλλος από την προσπάθεια που κάνει η κάθε λογής εξουσία εναντίον του θεάτρου.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο Άρχοντας τρέμει την ύπαρξη της θεατρικής τέχνης, επειδή το θέατρο γεννάει στον άνθρωπο ερωτήματα. Και το χτυπάει ανελέητα, όχι λιντσάροντας τους ηθοποιούς, ούτε λογοκρίνοντας τα θεατρικά έργα. Το χτυπάει με δραστικότερο τρόπο: καταστρέφει το κοινό του θεάτρου!
Οδηγώντας το με αληθινά επιστημονικές μεθόδους στα φαντασμαγορικά θεάματα της αποβλάκωσης και της υποκουλτούρας, εξαφανίζει ‘μαγικά’ κάθε προβληματισμό από τον εξαντλημένο πολίτη.
Εξυμνώντας τα κατασκευάσματα του δήθεν μεταμοντερνισμού, μπερδεύει σκόπιμα και απομακρύνει τον θεατή από κάθε κριτική διάθεση.
Πατρονάροντας παιδικές παραστάσεις που απευθύνονται σε καθυστερημένα παιδάκια, κατασκευάζει τους αυριανούς ηλίθιους θεατές, που θα γυρίσουν την πλάτη σε κάθε πνευματική έρευνα.
Δημιουργώντας γκλαμουράτες ‘εστίες’ τέχνης, μαντρώνει τους λαούς στα μέγαρά του, ώστε να διαβρώσει μέσα στην άνεση και τη χλιδή, την αισθητική τους.
Κλείνει ή αποδυναμώνει με διάφορες αφορμές και αιτίες τα μικρά θεατράκια, επειδή είναι εστίες αλλαγής και το ξέρει.
Έτσι καταδικάζει το αληθινό θέατρο στην χειρότερη ποινή: στην ανυπαρξία κοινού!
Αν υπάρχει ένας λόγος σήμερα για να γιορτάσουμε την ημέρα του θεάτρου, είναι για να θυμίσουμε στον άνθρωπο ότι χωρίς ζωντανό θέατρο θα ήταν ένα άβουλο πλάσμα, χωρίς σκέψη και ερωτήματα.
Αν κάτι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου σήμερα, είναι να κάτσουμε και να σκεφτούμε με ποιον τρόπο θα σώσουμε το κοινό από τους τοκογλύφους του πολιτισμού. Από τους βιαστές του πνεύματος. Από τους βασανιστές της ψυχής του. Από τους δουλέμπορους της τέχνης.
Αν πρέπει σήμερα να κάνουμε κάτι πραγματικά σημαντικό εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου, είναι να κοιτάξουμε γύρω μας και να ανακαλύψουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας.
Και να τους χτυπήσουμε με το μόνο όπλο που διαθέτουμε σαν έντιμοι καλλιτέχνες: την αληθινή τέχνη. Αυτήν που θέλει τον θεατή ένα αφυπνισμένο και σκεπτόμενο άτομο και τον ηθοποιό έναν ακούραστο υπηρέτη του συνόλου.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Γέλα, πουλί μου, γέλα…

Τους έχετε προσέξει; Πάντα, λίγο πριν πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις, λίγο πριν μας σπρώξουν στον καινούργιο τάφο που σκάψανε, λίγο πριν ανακοινώσουν το ποσόν της επόμενης ληστείας τους;
Κάθονται σκασμένοι στα γέλια και χαριεντίζονται.
Αναρωτηθήκανε άραγε ποτέ τι μπορεί να σκέφτεται ο θυμωμένος απλός πολίτης όταν τους βλέπει κουστουμαρισμένους και γραβατωμένους, σκασμένους στα γέλια, να κάθονται γύρω από ένα τραπέζι, έτοιμοι ν’ αρχίσουν τη συζήτηση για το πώς θα περάσουν τη θηλιά στο επόμενο θύμα τους;
Αναρωτηθήκανε τι αισθήματα μπορεί να τρέφει γι’ αυτούς εκείνη τη στιγμή ο πεινασμένος, ο ξεγελασμένος, ο εξαθλιωμένος, ο ξεζουμισμένος άνθρωπος;
Ο Έλληνας, ο Κύπριος, ο Ισπανός, ο Πορτογάλος, ο Ιταλός, ο Αφγανός, ο Ιρακινός;
Έστω και για επικοινωνιακούς λόγους, όπως ονομάζουν την ξεδιαντροπιά τους, δεν θα έπρεπε να κρατάνε τα προσχήματα, μόνο και μόνο για να μην αγριέψει το λιοντάρι και ξεχυθεί στους δρόμους;
Όχι, δεν νιώθουν ούτε φόβο, ούτε ντροπή.
Γελάνε. Δυνατά. Ξεδιάντροπα. Ηχηρά.
Πιστεύουν ότι θα τους προστατέψουν τα καλογυμνασμένα μούσκουλα που τους φυλάνε.
Πιστεύουν ότι οι πραιτωριανοί δεν θα τους προδώσουν ποτέ.
Δεν ξέρουν ότι ακόμη κι αυτοί, όσο κι αν τους έχουν ταΐσει και ποτίσει, όσο κι αν τους έχουν χώσει μέσα σε ουσίες και καπνούς, θα τρέξουν σαν κυνηγημένοι να γλυτώσουν;
Δεν διαβάσανε ιστορία ποτέ τους;
Πιστεύουν ότι ΔΕΝ επαναλαμβάνεται;
Επαναλαμβάνεται, ασήμαντα μου ανθρωπάρια, επαναλαμβάνεται. Και πάντοτε με χειρότερο τρόπο.
Το ότι ο λαός κλείστηκε στο σπιτάκι του, δεν σημαίνει ότι θα μείνει αιώνια εκεί. Μπορεί και ν’ ακονίζει το μαχαίρι του.
Μπορεί και να περιμένει.
Το ότι τρόμαξε και μαζεύτηκε μέσα στο καβούκι του, δεν σημαίνει πάντοτε και αποδοχή.
Μπορεί και να σκέφτεται τον τρόπο.
Μην ξεχνάμε: έμεινε μόνος, προδομένος. Κι αυτό τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο.
Δεν μπορεί. Θα βγει στους δρόμους, θα ξεχυθεί στις πλατείες, θα γεμίσει τα στενά. Θα πάρει σβάρνα ότι βρει μπροστά του, επί δικαίων και αδίκων, δυστυχώς, έτσι γίνεται πάντα, αλλά θα είναι δικαιωμένος μέσα του, γιατί ζητάει τη λευτεριά του.
Έρχονται από πίσω, από τα βάθη της ιστορίας και της μνήμης, πολύ πιο θυμωμένοι, πολύ πιο εξαγριωμένοι. Έτοιμοι να σας παγώσουν το γέλιο στο αδηφάγο στόμα σας.
Χαμογελάστε, λοιπόν, όσο έχετε απ’ έξω τους αιμοδιψείς σιδερόφρακτους.
Χαμογελάστε όσο διαθέτετε ακόμη πληρωμένους κοντυλοφόρους να εξυμνήσουν το προκλητικό σας χαμόγελο.
Χαμογελάστε όσο υπάρχουν ακόμη τα άθλια κανάλια σας να χρωματίζουν τη λύσσα σας και να μουτζουρώνουν την ομορφιά μας.
Εμείς σκεφτόμαστε ακόμη. Ονειρευόμαστε ακόμη. Σχεδιάζουμε ακόμη. Κρατάμε σημειώσεις και γράφουμε ποιήματα και μυθιστορήματα. Κάνουμε ταινίες, ανεβάζουμε θεατρικά έργα, γράφουμε βιβλία, κάνουμε σκίτσα, φτιάχνουμε ανέκδοτα για να γλυκαίνουμε την πίκρα μας, αντιστεκόμαστε στην πρόσκαιρη αδυναμία μας. Υπάρχουμε.
Υπάρχουμε, ρε!
Έστω και πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι και κουρελήδες, υπάρχουμε!
Υπάρχουμε, γαμώ το!

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

ΟΥΤΟΠΙΕΣ;

…Εμείς όμως θα διαλέξουμε τους πραγματικά ικανούς κι όχι απλώς τους ‘δικούς’ μας. Έτσι δεν είναι; Επειδή εμείς πιστεύουμε σε ένα κράτος άξιων κι όχι στις συμμορίες κομματόσκυλων. Αλλιώς τι διαφορά θα έκανε αν αντικαθιστούσαμε τα γαλάζια παιδιά και τους πρασινοφρουρούς με παιδιά άλλης απόχρωσης;
…Εμείς δεν θα επιτρέψουμε να κατηγορηθούμε ότι περιμέναμε την ευκαιρία για να προωθήσουμε τους δικούς μας. Αλλιώς γιατί να μας πιστέψει ο ταλαιπωρημένος πολίτης και να μας ακολουθήσει. Γιατί αν κάτι περιμένει αυτός ο λαός, που για τα μάτια του σφάζονται όλοι, είναι να δει στις σημαντικές θέσεις τους σημαντικούς ανθρώπους που διαθέτει η χώρα του κι όχι τους έμπιστους του αρχηγού ή τους πιστούς του κόμματος. Το ‘φαγε αυτό το φαγητό αιώνες τώρα και περιμένει υπομονετικά τη ριζική αλλαγή. Αυτή που θα τον πείσει ότι κάτι καλό γίνεται γι’ αυτόν τον ίδιο κι όχι για την ικανοποίηση των ψηφοφόρων. Δεν θέλει να ξαναζήσει τα ίδια. Δεν θα ήταν παράλογο να θέλουμε να πιστέψει κάποιος στην έλευση του αλλιώτικου, ενώ θα βλέπει πάλι τα τρεχαλητά των ευνούχων μέσα στους διαδρόμους του παλατιού, τις ίδιες ρεβεράντζες, την ίδια δουλικότητα και εκείνα τα εμετικά χαμόγελα των παρατρεχάμενων που συνωστίζονται δίπλα του για να χωρέσουνε στο πλάνο όταν μιλάει στις κάμερες;
…Εμείς θα τα αλλάξουμε όλα αυτά, θα τα δούμε σαν συφοριασμένο παρελθόν που έσβησε. Έτσι δεν θα κάνουμε; Ή πέφτω έξω;
…Εμείς θέλουμε να μαζέψουμε όλους τους εκλεκτούς αυτής της χώρας – και είναι πολλοί και είναι και πραγματικοί δημοκράτες και είναι απλοί άνθρωποι που νοιάζονται για τον άλλον – και να τους αναθέσουμε την εξυγίανσή της. Πρέπει και θέλουμε να δείξουμε στον πολίτη ότι τον διοικεί ο άριστος, για να κερδίσουμε έτσι την εμπιστοσύνη του και να του ζητήσουμε να κάνει θυσίες για την πραγματική σωτηρία του. Γι’ αυτό επικαλούμαστε τη διαφορετικότητά μας, επειδή εμείς πιστεύουμε ότι τόσες δεκαετίες μας κυβερνούσαν άχρηστα και τυχάρπαστα ανθρωπάρια, άθλια δημιουργήματα ενός ληστρικού συστήματος που ήξερε μόνο να εισπράττει χωρίς να δίνει τίποτα, επικίνδυνα τσογλάνια με γραβάτα που παριστάνανε τον σωτήρα μετρώντας τις σταγόνες του αίματος που μας είχε απομείνει για να το ρουφήξουν. Μια συμμορία κολεγιόπαιδων, φλώρων, ληστών, ταγματασφαλιτών, δωσίλογων και προδοτών που εποφθαλμιούσαν τη λίγη περιουσία που αποκτήσαμε με πολύ ιδρώτα και αίμα, για να τη μοιράσουν στους ολίγιστους ‘ημέτερους’ που καρτερούσαν στη γωνιά για να γλύψουν κανένα κόκαλο.
…Εμείς όμως είμαστε διαφορετικοί. Θα διαλέξουμε τους πρώτους, τους καλύτερους, τους ταλαντούχους, τους ευφάνταστους, τους δημιουργικούς, τους εργατικούς, αυτούς που ξέρουν και ξέρουν ότι ξέρουν. Τους σοφούς κάθε ειδικότητας. Κι αν δεν ανήκουνε στο ‘κόμμα’, εμείς θα τους δώσουμε τη δυνατότητα να διαπιστώσουν ότι τώρα δεν κυβερνιούνται από μια κλίκα, αλλά από μια ανοιχτή παρέα πραγματικά εκλεκτών που θέλουν να χτίσουν. Αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα ξαναπέσουμε στα ίδια, διαιωνίζοντας τη μέθοδο που μας κατάστρεψε, μόνο που τώρα, επειδή η αναμονή υπήρξε μεγάλη και πολύχρονη, και στο δρόμο χάσαμε παιδιά με μυαλό, που φουντάρανε ή πήρανε τον ομμαθιό τους και ξενιτευτήκανε, θα αντιδράσουμε ακαριαία. Και μόλις δούμε τα στραβά θα την κάνουμε. Είμαστε πολύ ταλαιπωρημένοι, βρε αδερφέ, δεν μας παίρνει άλλη μία από τα ίδια. Σιχαθήκαμε. Αηδιάσαμε. Αγανακτήσαμε. Τώρα περιμένουμε να δούμε επιτέλους την επικράτηση των σχετικών. Μπουκώσαμε στην ανικανότητα. Κοντέψαμε να πιστέψουμε πως είμαστε μια χώρα άχρηστων και αμόρφωτων, που δεν διαθέτει άξιους. Όχι, του κερατά, δεν είναι έτσι.
…Εμείς θα το αποδείξουμε ότι δεν είναι έτσι. Ή πέφτω έξω;…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ


Το σημείωμα αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα 'Ο δρόμος της αριστεράς' στις 23.2.13

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013


ΑΓΡΥΠΝΕΙΤΕ ΑΔΕΛΦΟΙ…


Μακάρι ο κίνδυνος να προερχόταν μόνο από τους άθλιους κρατούντες. Θα ξέραμε ότι διακόσια-τριακόσια διεφθαρμένα άτομα - προδότες, αλήτες, δωσίλογοι, μαυραγορίτες, κλέφτες – κατέχοντας με  δικτατορικές μεθόδους την εξουσία, μας πατάνε στο λαιμό και πίνουνε το αίμα μας ώσπου να στεγνώσουμε και να παραδώσουμε το πνεύμα. Πόση απελπισία σε πιάνει όταν διαπιστώνεις ότι ο κίνδυνος δεν είναι μόνο αυτοί, αλλά κυρίως η άθλια νοοτροπία μιας, δυστυχώς αρκετά μεγάλης μερίδας, που περισσότερο φλερτάρει με εκδικητικές εμφυλιοπολεμικές νοοτροπίες, παρά με διάθεση να διώξουμε τους εκμεταλλευτές μας και μαζί τους τον κατακτητή. Αναρωτιέσαι ποιον να πολεμήσεις τελικά. Τον προδότη κυβερνήτη που έχει καταργήσει Συντάγματα, Βουλή, Δημοκρατίες και ό,τι άλλο του στέκεται εμπόδιο στο ξεπούλημα της χώρας προκειμένου να ικανοποιήσει τους νταβατζήδες των Βρυξελλών ή τον διπλανό σου, που βρήκε ευκαιρία να βγάλει όλη του την άθλια κιτρινιασμένη μιζέρια, τώρα που σε πετυχαίνει στη δύσκολη φάση σου και κοιτάζει πώς να σε εξαφανίσει για να μην έχει εμπόδια στις φτηνιάρικες επιδιώξεις του; 

Οι από πάνω, τεχνηέντως και με δοκιμασμένες μεθόδους κατασκευάζουν ενόχους που δήθεν-τάχα μου τους εκθέτουν στα μάτια του κόσμου για να δημιουργήσουν το άλλοθι της υπεύθυνης διακυβέρνησης, ενώ ταυτόχρονα κανακεύουν τον καθένα που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους δημιουργώντας έτσι μια στρατιά υπηκόων, έτοιμων να τους ξαναδιορίσουν στις θέσεις τους αν συμβεί καμιά στραβή και πάει το ρεύμα αριστερότερα…

Αν αυτή την εποχή συμβαίνει κάτι οδυνηρό στην Ελλάδα και φαντάζομαι σε όλες τις χώρες που υφίστανται μια κατοχή, δεν είναι αυτό που μας πλασάρουν από τα μέσα που διαθέτουν. Δεν είναι κυρίως αυτό. Είναι εκείνο που γίνεται βαθειά μέσα στις συνειδήσεις των προθύμων που είναι σε κάθε εποχή έτοιμοι να υπηρετήσουν, για ένα κομμάτι ξερό ψωμί, τον οποιονδήποτε δυνατό, αρκεί να βρεθούν κι εκείνοι κάτω από την τέντα της εξουσίας που υπόσχεται προστασία και δύναμη. Καμαρώστε πόσοι είναι εκείνοι που μιλάνε με καλά λόγια για τη σημερινή κατάσταση. Δεν είναι μόνο ‘οι άνθρωποι του Προέδρου’, είναι και απλοί πολίτες που προσπαθούν να σε διαβεβαιώσουν ότι ‘μπόρα ήταν και πέρασε, να, τώρα αρχίζει η ανάκαμψη’. Ανήκουν σ’ εκείνους τους ίδιους που τους έχει μειωθεί η σύνταξη, έχει απολυθεί ο ανιψιός τους, έχει πεθάνει από έλλειψη φαρμάκων ο πατέρας τους, αλλά διαλαλούν δεξιά κι αριστερά ότι ‘εφόσον χρωστάμε πρέπει να πληρώσουμε’. Είναι οι ίδιοι εκείνοι που στήριζαν την δικτατορία την ώρα που βασανιζόταν στα μπουντρούμια ο άντρας της αδερφής τους, εκείνος ο ‘κόκκινος’, το αγύριστο κεφάλι, που πήγαινε γυρεύοντας και δεν άκουγε τους δικούς του, που του λέγανε να μαζευτεί γιατί θα το φάει το κεφάλι του, κι ας ήτανε απλώς ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος που υπερασπιζότανε τη αξιοπρέπειά του. Δεν είναι εργοστασιάρχες, ούτε διευθυντές τραπεζών, ούτε στρατιωτικοί. Είναι εργαζόμενοι με μειωμένο μισθό, είναι άνθρωποι που κάνουν δυο δουλειές για να συντηρήσουν το σπίτι, είναι καλλιτέχνες που έταξαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του λαού, τρομάρα τους. Κυρίως απ’ αυτούς τους τελευταίους, επειδή τυχαίνει να ασχολούμαι, έχουμε περίσσευμα. Και επιτίθενται με όπλα και μαχαίρια σ’ εκείνους που ανάλωσαν τη ζωή τους προκειμένου να αποκτήσει το επάγγελμα μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Και ονομάζουν ξανά περιφρονητικά ‘ψωνάρες’ – πόσες φορές δεν άκουσα αυτή τη λέξη σαν βρισιά να μαστιγώνει τα τύμπανά μου – εκείνα τα παιδιά που παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν ψηλά τη σημαία της αληθινής τέχνης. Εκείνης που μόνο αντιστέκεται και ποτέ δεν προσκυνάει, ό,τι κι αν της τάξουν. Μα ό,τι κι αν της τάξουν…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα 'Ο δρόμος της αριστεράς' στις 12 Ιανουαρίου 2013